Ben Rüzgarı Çoktan Affettim Ama....

Kayıt Tarihi · Haydi Bastır

Bugünde sabah oldu..Bu kaçıncı gün,kaçıncı sabah..Bir yerden sonra saymıyor insan,saymak istemiyor..Korkuyorsun rakamların artmasından.Hesap kabardıkça,yalnızlık kalıcı olmaya başlıyor çünkü..Ayrılık tamda işte o anda başlıyor.."Seninle daha çoook konuşuruz,böyle birbirimizden uzak;böyle kendi kendimize..",derdim ya..Öyle bir şey..Nasıl bir şey diye sormasın kimse,bilmek istemem belki..Bilmek öldürür inançları bazan..Sabah oluyor..Dün ölüyor yani sevgili..Yalan gece,yalan gerçek..Dünya yalan ölüm gerçek..Bir infaz vereceğim bu gecenin sonunda,bir kalem kıracağım gerçeğe..

Güvenmeliydin bana,inanmalıydın..Teslim etmemeliydin gözlerimdeki anlamı kimselere..Korumalıydın sevdiğini söyllediğin yüreğimi,gururla..Ezilmemeliydin kimsenin karşısında bu sevdanın adına..Beni en iyi sen tanımazdında kim tanırdı söyle..Bilmezmiydin her gece okşadığın yüreğimi,gözlerinle seviştiğin yüreğim..Ki sen bakarken gözlerimden yüreğime,senin dudaklarını aralayan benim kalbimi ikiye yaran anlam neydi o halde..Özlemlerimiz mi?Hasretlerimiz mi?Biz değilmiydik karşımızdaki,uzaktan yürekleriyle sevişen,gözleriyle öpüşen..Değilmiydik,ihtiyaçlarımızmıydıki,bu denli kolay sustun kimselere..Sende onlara uydun..Başkalarının neysede kendinin karşında aciz kalman,benden bir hummalıymışım gibi kaçman..Açılmaman,saklanman..Bu mevsim yen içinde kol kalma mevsimidir sen kolumu kırdın.ben kalemi kırıyorum..Affet..Bilemedim,kırılan benmiyim kalemmi?

"-Ben rüzgarı çoktan affettim...Ama o;dallarımı kesti...."