Ama,Ben,Hala.....Neyse....

Giden ve dönmeyen, bilen ve asla bildiklerinden
şaşmayan,
gözleri yaşlı içi boş gibi görünen ama bir o kadar kalbi dolu bir
adamsın sen. Bildiğim ama bilmediğimi iddia ettiğim sayısız sonsuzluk
birimlerinden biri olsan da her ne kadar, ben seni o bilinmezliğinin içindeki
saf benliğinden tanıdım yolların sonuna doğru giderken. Bildiğim ama
söylemediğim şeylerin hepsi seni anlatıyordu içimde. Seni bu kadar sevmemin,
senden gidemememin, yine de karşına çıkmaya bu kadar çekinmemin ve sana bu kadar
uzak kalmaya çalışmamın sonucunca neler gördüğümü bir sorsan, bir anlasan
içimdeki bu yangını; ölüm olurum gecenin en vakitsiz vaktinde…
Sen içimde
karanlıklardan krallık kuran, yüreğimin en titrek anlarında içimi dolduran ve
içimde çığlar düşüren, bir o kadar yaralayan ama bir o kadar da yaralarımı
sarmaya çalışan, ne yaptığını, ne yapmaya çalıştığını asla anlayamayacağım
sevgilim, bırak beni.
Ben yalnızlığıma alışmışım ve sana susamışlığım kadar
da içine gömüldüğüm bu şehrin her karışına adını yazmışım. Bırak beni. Ben
burada öylece sessiz kalmaya çalışırken, sen bir yandan acımasız çığlıklar
atmaya çalışan, bir yandan seven, bir yandan da nefret eden o
adam…
Sessizliğimi sorguladığın her anımda, içimde bir şeylerin hep acıdığı,
içime düş kırıklarımın battığı, yüreğimde o koca vapurların battığı sen.
Anlamaya çalıştığın her an benim anlamsızlığımda boğulmaya çalışmanın da
anlamını çıkaramıyorum bir türlü. Neden kendini beni anlamak uğruna bu kadar
karanlığın içine attığını, neden beni anlamak uğruna bu kadar canına kastını,
neden bu kadar üzüldüğünü ve neden bu kadar yaraladığını anlayamadığım;
sen…
Kuru çöl geceleri gibi çatlak olan dudaklarımın sana susadığını bildiğin
halde bu kadar neden kaçtığını, neden bu kadar ısrarla görünmezliğini ve bu
kadar acemi sevişlerini hiç anlayamadığım sen,bir o yana bir bu yana savrulurken
ellerimi tutmaya çalışan, bir yandan da tuttuğunu zannettiğim anda ellerimi bir
boşluğa bırakan; neden? Köpeklerin ısırmaları acıtmıyo ve sevdiğim her şey
sıcaklığıyla yakıyor Bir yandan da sen üşütüyorsun içimi; yalnızlığım kadar
gizemli olan adam…
Nedenini ve anlamsızlığını çözemediğim o mayışmış
bakışlım. Şifreli konuşmalarının ve şifresiz susuşlarının,gözlerimin içine bu
kadar buğulu ve bir o yandan hiçbir anahtarın açmadığı o soğuk bakışların.Ki ne
zaman anlamaya çalışsam beni daha da içe çeken, daha da onulmaz halde yaralayan
ve neden bu kadar acı ile doldurduğunu anlamadığım kalbimi bu kadar çok karartan
ki; fal karanlığında, sen; neden susuyorsun?
Sustuklarının ve bildiklerinin
arkasına sığındığını gördüğümde gözlerime inanamadığım, gözlerimi aydınlık
bakışların yüzünden açamadığım,sözcüklerimi hiçbir tümceye bağlayamadığım
sen.
Uzun tümcelerimin ardından düzeltmelere çalıştığım fakat cümlelerin
içinden atamadığım o kelime; sen…
Ne anlatmaya çalıştığımı ve neyi özlediğimi
bilmediğim halde özlediğim, seni ne kadar özlemem gerektiğini bilmediğim, hiçbir
ışığın aydınlatmayacağı o karanlık kalbim, hepsi şimdi birer muamma
kalacak.
Hiçbir anahtar bu sırrı açamayacak, dudaklarım kilitli, gözlerim
rüzgara küs kalacak…Sormadığım ve sormaya cesaret edemediğim o birkaç kelimeden
biriydi seni yaralayan ve gidişinin sebebi olan bu tümce. Karanlık sulardan
geçecek ve bir daha asla geri dönmeyecek bu hisler.
Günün birinde sana ithaf
edilmiş olan bu yazıyı okuduğunda kime yazıldığı, kimi anlattığı, kimden hesap
sorduğu anlaşılmayacak olan bu yazıyı belki bir başkasına yazıldığını zannederek
ki, büyük zahmet ederek okuyacaksın. O zaman gözlerin mi buğulanır, yoksa senin
de kalbine benim gibi düş kırıklarımı batışır, yoksa gözlerin kapanıp yaşlar mı
boşalır bilemiyorum ama, ben, hala.......neyse.......